Η Αμαλία Λιάκου είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση ζωντάνιας
συνδυασμένης με γνώσεις σε θέματα που προεκτείνουν
κατά πολύ της καλλιτεχνικής της επίδοσης στη φωτογραφία
εμπνευσμένη από το βλέμμα του Υπερρεαλισμού,
που καταφέρνει να δημιουργεί αντικείμενα – όποια και να είναι-
που έρχονται να σε προϋπαντήσουν και να σταθούνε μπροστά σου
οντολογικά, αυθύπαρκτα, επεμβαίνοντας μες την πραγματικότητα,
όπως τα περίφημα αντικείμενα της παρανοϊκής αντικειμενικής-κριτικής
μεθόδου που εισβάλλει μέσα στη ζωή την ίδια, του Νταλί.
Μια φιλοσοφική διάσταση που δεν έχω δει καλύτερη από τις επιφάνειες
του Tζεημς Τζόυς μέχρι εκείνη της παρέμβασης στη ζωή την ίδια
των υπερρεαλιστών παραλλάσσοντάς την.
Νάνος Βαλαωρίτης, Αθήνα 15/5/2014
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στον κατάλογο
της έκθεσης «Επιφάνειες»
*H «παρανοϊκό-κριτική» μέθοδος στην τέχνη είναι μια επινόηση του Νταλί, κι αποτελεί μια υπερρεαλιστική τεχνική που έχει ως σκοπό την πρόσβαση στο ασυνείδητο στην καλλιτεχνική δημιουργία. Πρόκειται για μια αυθόρμητη μέθοδος μη λογικής γνώσης. Οι συνειρμοί, οι συνδέσεις εικόνων ή αντικειμένων που δεν συνδέονται μεταξύ τους, όλα αυτά συνδέονται άμεσα και με τον υπερρεαλιστικό αυτοματισμό, και τις φροϋδικές θεωρίες γύρω από τα όνειρα.